JazzFlits reviews TRIO

The February 2018 issue of JazzFlits includes a review of Trio. Original text and Google Translation below:

* * * * *
​
Trio Review by Herman te Loo
JazzFlits, February 12, 2018

Het bestuderen van klassieke jazz en het analyseren van beroemde solo’s hoeft bepaald niet te leiden tot droge, intellectualistische muziek. De jonge Amerikaanse saxofonist/klarinettist viel al eens op in het kwartet Earprint, dat de relatie onderzocht tussen de pianoloze kwartetten van Ornette Coleman en Gerry Mulligan. Ook in zijn debuut als leider, ‘Trio’, treffen we weer geen akkoordinstrument. Het stelt hem in staat zijn kennis van de traditie op eigen wijze te interpreteren, en tevens eer te betonen aan recentere muzikale helden, zoals Steve Coleman en Steve Lehmann. Zijn lichte toon op tenor lijkt een verwijzing naar de altsaxsound van deze twee invloedrijke New Yorkers.

Compositorisch zijn de twee ook nadrukkelijk aanwezig als voorbeelden, met hun complexe ritmiek, gecombineerd met toegankelijke funk- en hiphop invloeden. Maar Sun biedt meer dan dit alleen, zoals postbop-stukjes, vrije impro en een tamelijk traditionele lezing van de standard ‘All of me’. Ook schuwt hij grotere vormen niet, en stapt hij soms halverwege een compositie over van tenorsax naar klarinet, om weer bij het eerste instrument terug te keren (‘Air purifier’)

---

Translation by Google Translate:

Studying classical jazz and analyzing famous solos does not necessarily lead to dry, intellectualistic music. The young American saxophonist / clarinettist was already noticed in the Earprint quartet, which investigated the relationship between the piano-free quartets of Ornette Coleman and Gerry Mulligan. Also in his debut as leader, 'Trio', we again find no chord instrument. It enables him to interpret his knowledge of tradition in his own way, and also to pay tribute to more recent musical heroes, such as Steve Coleman and Steve Lehmann. His light tone on tenor seems to be a reference to the alto sax sound of these two influential New Yorkers.

Compositorically, the two are also explicitly present as examples, with their complex rhythm, combined with accessible funk and hip-hop influences. But Sun only offers more than this, such as post-bop pieces, free improv and a fairly traditional reading of the standard 'All of me'. He also does not shy away from larger forms, and occasionally steps halfway through a composition from tenor sax to clarinet, to return to the first instrument ('Air purifier').